وفات حضرت خدیجه (س) تسلیت باد

اى قبله حاجات مولاتى خديجه

اى مادر سادات مولاتى خديجه

اى آنكه نور عشق لبخند تو باشد

زهرا نمايد فخر فرزند تو باشد

اى بهترين مادر گرامى همسر عشق

هستى خود دادى به راه رهبر عشق

اى گرمى كاشانه احمد خديجه

اى سفره دار خانه احمد خديجه

عالم هنوز از سفره تو لقمه گيرد

تا كور گردد عايشه آتش بگيرد

تو رمز پيروزى ختم المرسلينى

در هر دو عالم حتم دارم بهترينى

تو نور بخش دين ميان عالمينى

در كربلا تو ذكر لبهاى حسينى

تو درس بر زهرا ميان كوچه دادى

خود را سپر بر سينه احمد نهادى

هركس‏كه‏اهل‏توست‏مادر،خورده‏سيلى

باشد نشان نسل تو رخسار نيلى

رفتى نديدى دخترت دركوچه‏جان‏داد

با صورت از سيلى به روى خاك افتاد

*********

هنوز چهره مکه غبار ماتم داشت

هنوز داغ ابوطالب آتش غم داشت

دل لطیف پیمبر غمین زهرا بود

به سینه درد و غم و غصه های عالم داشت

سخن ز رحلت بانوی با کرامت بود

کسی که حسن کمال چهار مریم داشت

چه بانویی که خدایش سلام می فرمود

که نامه عملش مُهر مِهر خاتم داشت

یگانه بانوی مردی که از عدالت خود

تمام عالم و آدم به زیر پرچم داشت

سخای حاتم طایی کجا و این سفره

که درب خانه جودش هزار حاتم داشت

برای حضرت ام الائمه این یک بس

که نور فاطمه بر دامن مکرم داشت

خدیجه مادر ما اولین مسلمانی است

که با ولای علی عهد خویش محکم داشت

در آخرین نفسش با اشاره می فرمود

همیشه فاطمه ام غربتی دمادم داشت

فدای دختر مظلومه ام که در آن شعب

به روی گونه چو گلبرگ یاس شبنم داشت

به اهل بیت بگو تا ملازمش باشند

به هر زمان که به مادر نیاز مبرم داشت

کسی به صورت او لطمه بعد من نزند

شنیده ام که فلانی دو دست محکم داشت

پس از وصیت ام الائمه پیغمبر

خدیجه را به عبایش ز خود مقدم داشت

در آن دمی که کفن از بهشت آوردند

هوای رحلت او روضه محرم داشت

                    محمود ژولیده

*******

من آن كنيز خدايم كه يار طاهايم

منم كه مادر امّ الائمه زهرايم

 به افتخار كنيزي مصطفي اين بس

كه من شريك نبي در نشاط و غمهايم

 خداست شاهد حالم كه من چه‏ها ديدم

اگر چه شاد ز يك عمر امتحانهايم

 گهي به شعب ابي طالبم گواه بلا

گهي ستم كش اهل حجاز و بطحايم

 اگر بهشت برين جايگاه شأن من است

براي اينكه به دنيا مطيع مولايم

 ز نيش طعنه نمام‏هاي آل قريش

هنوز وارث درد و بلاست زهرايم

 تمام هستي خود را به عشق بخشيدم

به عشق اينكه به بيت نبي است مأوايم

 ولي چه زود شنيدم پس از من و احمد

حريم عشق بسوزد به دست اعدايم

 ستم به فاطمه‏ام از قديم عادت داشت

از آن زمان كه به دل بود انيس غمهايم

 هميشه فاطمه مي‏گفت از درون با من

كه من يگانه معين تو در بلاهايم

 خدا گواه بسوزم از اين كه در غم و درد

نبود سايه من بر سر تو، اي وايم

 مرا كفن ز بهشت آيد اي خداي حسين

اگر چه مادر آن بي كفن به صحرايم

*******